Capitulo Siete "Chcesz czegoś więcej, nie wystarcza ci już przyjaźń..."

Mojej ulubionej ukochanej Sapphire. Za to, że jesteś. Ti amo <3
_______________________________________

Ciemnymi oczami odbijającymi blask księżyca obserwowała z zainteresowaniem niezmąconą taflę wody. Tak niewinna, a zarazem tak dumna. Była delikatnym aniołem pełnym szyderczego jadu. Potrafiła go wpuścić w każdego myląc miękkością skóry i imbirowym zapachem. Jedwabne włosy otaczały anielską twarz, niczym na obrazie, na której widniał lekki zarys diabelskiego lica. Piękne ciemne tęczówki kryły w sobie piekielny płomień, ujawniający się w każdym spojrzeniu. Na pozór łagodny uśmiech rodem z horroru.
Gładka cynamonowa cera płonęła żywym ogniem, jakby dopiero co przestąpiła bramy diabelskiej kuźni. W każdym łagodnym ruchu kryła niecne zamiary. Melodyjny głos, śmiech jak świąteczne dzwoneczki, wszystko prowadziło w otchłań, z której nie sposób się było wydostać. Zamykała mężczyzn w klatce dręcząc ich najpiękniejszym śpiewem, jaki w życiu słyszeli. Białe zęby, niczym najdroższe perły. Jej postać, zwiewna... Ciemne skrzydła pokryte białymi piórami. Róża nocy kwitnąca blaskiem dnia. 

Była kwieciem wiosny kwitnącym w pełnym świetle lata, splamionym barwą jesiennej aury przykrytej miękkim puchowym śniegiem. Świeżość, czystość serca maskowała w sobie zatruty owoc, ukryty bardzo głęboko w drobnej anielskiej piękności.
Musnęła gładką powierzchnię wody zarysowując na niej delikatne kształty. Pełna powabu... Niczym anioł w czerwonych płomieniach, lub szatan przykryty białym puchem obłoku. Dawała ukojenie sącząc truciznę. Odbierała wolną wolę rażąc niewinnością serca. Zaciskała pętle na szyi słabymi palcami, niemym krzykiem wołając o pomoc. Ciemne loki, roziskrzona grzywa, burzowa chmura rażąca piorunami. Drobna sylwetka okryta cienkimi warstwami najdelikatniejszego alabastrowego materiału.

Dźwięczny chichot przerwał ciszę rozsyłając wokół niesamowitą aurę niebiańskiej radości. Kruche palce mąciły wodę. Bawiła się niszcząc spokój. Cieszyło ją zabijanie prostoty. 

Miękkość motyla, drapieżność tygrysa. 
Światło dnia, mrok nocy. 
Słońce, deszcz. 
Tęcza przebijająca gęste ciemne chmury. 
Wszystko to zamknięte w symbolu kobiecego piękna.

Nieoszlifowany diament ukryty w kawałku węgla. Tak cudowna, idealna. Wciąż dziecko rozdzierające ciszę bezgłośnym krzykiem. Tak bezbronna, krucha, panowała nad światem. Ciepłem ognia przyciągała mężczyzn zamykając ich kolejno w szkatułkach, które z mrozem górskiego potoku ustawiała na półkach. Trofea.
Czarna wdowa zaplątana we własną sieć obłudy i gniewu.

Tak piękna, tak niebezpieczna.

Anioł, diabeł.

Idealny cud, zatruty jad.

Muza, baletnica, ale krwiożercza strzyga.

A jednak wciąż przy niej trwał. Dawał się omotać jej wdziękom, jak dziecko, bez własnego zdania. Powoli otwierał się na sączący jad, samemu łykał truciznę. I nie chciał przestać. Wiedział, znał prawdę. Choć inni widzieli anioła, on dostrzegał ciemną tarantulę, panią mrocznego świata niosącą tylko zgubę. Odkrył jej sekret.
A mimo to wciąż przy niej był. Wciąż kochał... 

Codzienny widok nie robił już na niej wrażenia. Przekrwione gałki oczne spoglądały niechętnie ze zmęczonej twarzy zarysowanej dwiema długimi strugami. Gęstwina ciemnych włosów opadała na czoło, szalała wokół głowy. Garście chusteczek wypełniających przestronne kieszenie starego, brudnego dresu. Właśnie to oglądała codziennie. 
Jedyny plus sytuacji stanowiło nadejście długo wyczekiwanego weekendu. Nie będzie przynajmniej musiała oglądać roześmianych facjat głupich debilów typu "słodziaśnej" Violetty. Pustaczka.

Tylko kto tu jest pusty?

Obie, ale... Odmiennie.

Śniadanie - jogurt naturalny z owocami i płatkami owsianymi. Bawiła się łyżeczką zanurzoną w misce. Nie miała ochoty jeść. Zapomniane myśli powracały napełniając smutkiem i nienawiścią, niszcząc małe dziecko, ukryte gdzieś głęboko w jej ciele. Dziewczynka przykuta do skały, naga, narażona na niebezpieczeństwo. Mokre włosy, skóra i zimny wiatr powodujący drżenie drobnej sylwetki. Zapadnięte oczy, wychudzona postać. 

A kiedyś pełna życia,
mała dziewczynka wylegująca się
na słońcu, w bawełnianej sukience...

Matka... Jej wspomnienie zapierało oddech w piersi, zabijało od środka. Jak pieprzony nowotwór. Z każdą rozmową o kobiecie, zdjęciem, myślą choroba postępowała rozsiewając się po całym organizmie. Zabierała wszystko. Niebiańskie oczy, kryjące w sobie blask słońca, krzywdziły. Czarne loczki spięte w luźny kucyk niszczyły. Delikatność bladej cery, miękkość ruchów... Jak lustro, którego odłamki wbijały się w serce.

Krwawiła

Usiadła na łóżku włączając laptopa. Już prawie zapomniała o wczorajszej rozmowie, a jednak coś podkusiło Hiszpankę, by sprawdzić. Może odpowiedział? 

Dziwne?

Przecież nienawidziła ludzi. Poprawka, nienawidziła ich zachowania. Z dnia na dzień coraz bardziej zagłębiała się w samotność, zatracała się w niej. Schodziła coraz niżej, aż w końcu potknęła się wpadając do ogromnego bagna, z którego nie sposób się było wydostać. Z początku próbowała... A teraz?
Nie chciała przyznać prawdy, próbowała sama siebie okłamywać... Na próżno. Bo doskonale wiedziała. Czekała na odpowiedź.
Nie znała go. Nie wiedziała nawet, jak ma na imię. A jednak wprowadził pewien zamęt w jej życiu, zmienił je o sto osiemdziesiąt stopni. Niemożliwe? A jednak. Tylko... Przecież nic takiego nie zrobił. Napisał, tyle.

Tylko? Aż? 

Właśnie tym zmienił wszystko. Dotychczas jej życie nie było życiem, było torturą. Bezsensownym tułaniem się po świecie, bez określonego celu. Całymi dniami płakała. Gdy tylko wróciła ze Studia łzy same wypływały strumykami. I tak do wieczora, potem pół nocy, aż w końcu wycieńczona zasypiała, mając nadzieję... Chwila. Bez nadziei. Już bez jakiejkolwiek. Nie widziała dla siebie szansy na lepsze jutro. Wiedziała, że będzie tak samo.
Tymczasem niejaki solitario123 obudził w niej coś nowego. Coś, co dawno już umarło, zniknęło - jak się mogło wydawać - bezpowrotnie. Błąd. Bezpowrotnie zniknął płomień, a ta maleńka iskierka... Dawała szansę. Szansę, której już od dawna w sobie nie widziała.
Zabił rutynę, poskromił smutek i starał się raz na zawsze wyniszczyć samotność. 

solitario123: Dobrze, Aniołku śmierci. Leć...

Uśmiech. Tak, uśmiechnęła się. Prawdziwym uśmiechem, którego tak dawno na swojej twarzy nie widziała.
Zielona kropka, czas coś napisać.
Wyprzedził ją.

solitario123: Cześć.
Angel_of_death: Cześć. Co znowu ci się nudzi?
solitario123: Nie, po prostu moje piękne, zacne oczy zobaczyły zieloną kropkę przy kilku nickach i wybrały akurat ten.
Angel_of_death: Tak, jasne.
solitario123: Jak dzisiejszy dzień?
Angel_of_death: Jest bardzo wcześnie. Co mogłam twoim zdaniem robić o tej godzinie?
solitario123: Hmm... Jeść śniadanie, pracować w ogrodzie, tańczyć, wrócić z imprezy...
Angel_of_death: Nie jestem typem imprezowiczki.
solitario123: To chyba dobrze.

Angel_of_death: Nie wiem.

Krótkie zdania, kilka słów... A tak poprawiały samopoczucie. Tylko dlaczego? Jak to możliwe, że tak długo nikt nie mógł jej naprawić, a obcy człowiek obudził w niej zalążek nadziei? I co ważniejsze, pielęgnował go. Starał się żeby wyrosło piękne drzewo, żeby ponownie uwierzyła w szczęście, miłość. A czym? Zwykłą rozmową.
Zawsze była na końcu. Mała, szara myszka, którą wszyscy mogli pomiatać. Ale co tam. Przecież ona nie ma uczuć, nie wie co to ból, nieprawdaż? Nie jest ważna, jest jak... przedmiot. Po co się kimś takim przejmować?

solitario123: Plany na dziś?
Angel_of_death: Umieranie w samotności.
solitario123: Też nie mam żadnych.

Jakim cudem wszystko rozumiał? Dostrzegał jaka jest naprawdę, w jej słowach odkrywał głębszy sens, którego nikt dotąd nie zauważył. Wszyscy ślepo wierzyli w głupie "Jest dobrze". Tylko on wiedział.

solitario123: Pytaj. Coś czuję, że nie możesz się powstrzymać.

Angel_of_death: Co?
solitario123: Pytaj. Co chcesz wiedzieć?
Angel_of_death: Twoje imię.
solitario123: Znowu?

Angel_of_death: Nie mam innych pytań.
solitario123: Wiesz, że magia tkwi w tajemnicy?
Angel_of_death: A co to zmieni? I tak się nie znamy.
solitario123: Nie? Masz pewność?

Nie miała. 

Angel_of_death: Człowieku, to dwa krańce świata. Nie znamy się.
solitario123: Jesteś pewna?
Angel_of_death: Tak jak tego, że mieszkam w Madrycie.
solitario123: Czyli nie masz.

Głupek. Nie mógł się domyślić. 

solitario123: To ty zdradź swoje.
Angel_of_death: Imię? Nie...
solitario123: A jak poznasz moje?
Angel_of_death: Może...
solitario123: ...
Angel_of_death: No dobra.

Jedno słowo, osiem liter. Tak dużo zmieniły. W ciemnych tęczówkach odbijał się ich zarys. Przecież chciała poznać jego imię, chciała wiedzieć kim jest. A teraz? Zawiodła się? Ucieszyła? Ciemność spowiła wszystko wymazując otoczenie. Utkwiła w martwym punkcie, w jakimś dziwnym miejscu. Biegła korytarzem bez końca, bez żadnych drzwi. A na ścianach wszędzie wypisane to jedno jedyne słowo. 

solitario123: Federico
Angel_of_detah: Ale.. Jak, ja...

Nie wiedziała co napisać, błądziła po klawiaturze. Nie myślała, nie teraz.

solitario123: Co?
Angel_of_detah: Nie, nic.. To imię... Wydało mi się takie znajome.

Napisać mu? Że skłamała, że wcale nie mieszka w Madrycie? Że jest tą samą Naty, którą jeszcze niedawno tulił do siebie? Którą kilka dni temu zranił? 
Nie, nie mogła tego zrobić. Przecież... Nie mogła i tyle. Już nie ważne dlaczego, nie ważne jak. Zabrnęła w kłamstwo i już nie mogła z niego wyjść. Musiała iść dalej tą właśnie drogą. Nie mogła mu powiedzieć. Nie teraz. 

solitario123: Teraz ty.
Angel_of_death: Co ja?
solitario123: Imię... Obiecałaś.

Nie pozostało nic innego niż kontynuowanie ryzykownej wędrówki po cienkiej lodowej pokrywie. 

Angel_of_death: Clara
solitario123: Ładnie. Tylko.. Nie pasuje do ciebie.
Angel_of_death: Cóż, jak uważasz. 

Zatapiała się w kłamstwach, pomału sama się w nich gubiąc. Teraz było jakoś tak... Inaczej. Nie powinna była pytać o imię, nie. Teraz wszystko się zniszczyło. 

„Zimny wiatr krzyżuje nadgarstki

nie moich dłoni.

Niedomówienia na us­tach wiszą

bra­kuje mnie w tobie.

Czas jak woal ciszy

zat­rzy­mał się w nocy

i plączą się słowa w oknach duszy

kłamstwami w sieci.

A wystarczy kochać

i nieść tę miłość przez życie…”

Czuł, jak coś niezbadanego wdziera się boleśnie przez jego skórę. W szaleńczym tempie wraz z krwią pali tętnice i żyły, aby następnie dotrzeć do serca. Zaparło mu dech w piersi. Przetarł zaspane oczy kładąc dłoń na żołądku splatanym niewidzialną nitką. Poczuł mdłości. Nieprzyjemne mrowienie w klatce piersiowej nie opuszczało go ani na krok. A dlaczego? Bo skłamał.

Nie miał w zwyczaju kłamać. Chciał napisać prawdę, ale... Nie mógł.
Tylko czemu? Czemu czuł się tak źle? Przecież to było male kłamstewko, które każdemu się zdarzało na co dzień. Może gdyby oszukał Andresa, Broduey'a czy nawet Fran - nie czułby takiej winy.
Ale tu chodziło o coś głębszego
Bo okłamał ją.
W tak błahej sprawie.
Jak to możliwe, że poznał ją tak niedawno, a wydała mu się bliska, bardzo bliska. Jakby pisali co najmniej od wieków.
Mogła być długonogą śliczną blondynką o błękitnych oczach, lub niską tajemniczą brunetką o dziecinnej twarzy. Mogła mieć ognistorudą grzywę, piękny uśmiech i szmaragdowe tęczówki, bądź kasztanowe loki, piegi i  pewną głębię zamkniętą za czarną otchłanią oczu. Nie miał pojęcia, jak wygląda. Ale wiedział jedno - jakakolwiek by nie była, krwawiła. Cierpiała gdzieś samotnie, tak jak on, odrzucona. Umierała powoli, każdego dnia. Czuła taką samą pustkę. Była... chora. A on zapragnął ją wyleczyć.
Chciał uzdrowić jej duszę, przywrócić do życia. To nic, że mieszka na drugim końcu świata. To nic, że nie ma jej zdjęcia, do którego mógłby wzdychać dniami i nocami.
Ważne było co czuł w środku. A wewnątrz miał rozsypane elementy układanki, która powoli po trochu układał. Dopasowywał kolejne części tworząc piękny obraz. Naprawiał siebie.
Miał mętlik w głowie. Nie miał pojęcia co będzie za tydzień, miesiąc, rok. Nie myślał, jak długo będą ze sobą rozmawiać, zanim każdy pójdzie gdzie indziej.
Wiedział tylko jedno.
Coś, co nie mogło być prawdą.
Bowiem roziskrzył pewne uczucie,
Zakochiwał się w kimś, kogo nie znał. 

***

Powracam z siódemeczką.. I jak?
Bardzo, bardzo was przepraszam za tak długa przerwę. Każdy czasem potrzebuje trochę odpoczynku, nie? Teraz wróciłam i będę się starać jeszcze bardziej niż do tej pory.

Cóż to na górze... W ogóle nie wiem, co to jest. Jedno wielkie dno.
Totalna beznadzieja. To jest chyba najgorszy z moich dotychczasowych rozdziałów, ale co zrobić? Muszę pomału rozwijać akcję.

Sapphire, bardzo cię przepraszam, ze dedykuję ci coś tak głupiego i bez sensu. Mam nadzieję, że mi wybaczysz :)

Czekam na komentarze :*
Ana Julia